Codzienna dawna technologicznej wiedzy

Wszyscy wiemy, że „kopia zapasowa jest ważna”, ale mało kto robi ją regularnie. Z pomocą przychodzi narzędzie restic – open-source, szyfrowane i przyjazne dla cron-a.

Wystarczy 15 minut konfiguracji, aby codziennie w nocy wysyłać różnicowe kopie na dysk S3 lub konto Backblaze B2. Oszczędzasz czas, pieniądze i nerwy podczas awarii.

Pamiętaj o 3-2-1: trzy kopie, dwa nośniki, jedna off-site. W praktyce oznacza to lokalną kopię na NAS-a i drugą w chmurze. Po miesiącu przekonasz się, że bez niej nie wyobrażasz sobie pracy.

Im większy zespół, tym ważniejsze jest jednolite code review. Przygotuj własną checklistę: wydajność, czytelność, testy pokrycia, bezpieczeństwo, kompatybilność API.

Korzystaj z trzech poziomów: LINT (automat), ARCH (czy trzyma się założeń architektury), VALUE (czy zmiana faktycznie zbliża nas do celu biznesowego). Dzięki temu nie tracisz czasu na jałowe dyskusje.

Po każdej iteracji aktualizuj szablon – twój proces powinien żyć razem z projektem. Efekt? Mniej błędów w produkcji i krótsze „time-to-merge”.

Jeśli nie możesz pozwolić sobie na płatne SaaS-y, postaw na stos Prometheus + Grafana. Oba narzędzia są darmowe, a ich zestawienie daje niemal komercyjną jakość monitoringu.

Wykorzystaj blackbox exporter do sprawdzania endpointów z zewnątrz oraz node exporter do zbierania metryk z serwerów. Wystarczy kilka linii YAML-a, aby zbierać CPU, RAM, HTTP 200/500.

AlertManager wyśle Ci powiadomienie na e-mail lub Slack-a, gdy SLA spadnie poniżej 99%. W rezultacie reagujesz na incydenty zanim zdążą uderzyć w użytkowników – bez płacenia dziesiątków tysięcy rocznie.

Przyspieszenie pipeline’u CI to jedno z najszybciej zwracających się zadań. Zacznij od cache’owania zależności: włącz warstwy Docker-a, wykorzystaj klucze npm/ci-bundle.

Drugim krokiem jest równoległe wykonywanie testów – narzędzia takie jak Jest czy PyTest pozwalają uruchamiać suity w kilku wątkach. Redukujesz 12-minutowy job do 4 minut.

Na koniec przenieś „ciężkie” etapy (np. E2E) do nocnego harmonogramu. Developerzy dostają szybką informację zwrotną, a pełna weryfikacja dzieje się poza godzinami pracy.

Nigdy nie trzymaj haseł w kodzie. Użyj narzędzi typu Mozilla SOPS lub Sealed Secrets (Kubernetes). Szyfrujesz pliki kluczem publicznym, a prywatny trzymasz tylko w klastrze.

Jeśli korzystasz z GitHub-a – włącz push protection. Platforma blokuje commit zawierający znany secret jeszcze przed wysłaniem na serwer. Działa natychmiast, bez dodatkowej konfiguracji.

Na koniec regularnie przeprowadzaj audyt za pomocą gitleaks lub truffleHog. Wyłapiesz nie tylko własne błędy, ale również pozostałości po poprzednich deweloperach.

Pierwsza reguła: zacznij od „dlaczego”, dopiero później „jak”. Czytelnik musi zrozumieć kontekst biznesowy, żeby docenić rozwiązanie techniczne.

Druga: nie wstaw śmieciowych screenów – użyj diagrams.net i utrzymuj schematy w wersjonowaniu. Trzecia: każdy kodowy fragment opatrz komentarzem, co robi i dlaczego akurat ta metoda.

Czwarta: trzymaj pliki w folderze docs obok kodu, nie na osobnej wiki. Piąta: po każdym większym refaktoringu przepisz rozdział – przestarzała dokumentacja jest gorsza niż brak.